Het is ongeveer 10 jaar geleden.
Ik en mijn toenmalige vriendin stonden op het punt te verhuizen naar Almere en we zouden op 15 juli 2002 de sleutel krijgen van ons nieuwe huis aan de Julistraat nummer 51. We waren de afgelopen paar weken druk bezig geweest met het inpakken van alle spullen, het plannen van de verhuizing en ook het regelen van onze inloop kat. Die moet ik natuurlijk even uitleggen. We woonden op dat moment bijna een jaar in ons appartement in Landsmeer boven het winkelcentrum. Al bijna vanaf het begin kwam er regelmatig een kat langs waaien, die het behoorlijk naar zijn zin had bij ons. Het was een mooie rode kater, die na een paar maanden had besloten om fulltime bij ons te komen wonen. We vonden dat niet echt heel erg, maar we waren zo benieuwd wie de baas was van het beest. We hebben hem (niet geheel origineel) maar Tijger genoemd, want hij had van die mooie strepen. Tijger luisterde al naar die naam en genoot van de aandacht die hij van ons kreeg.
Omdat we beide nogal dol waren op het beest, is mijn vriendin gaan uitzoeken van wie het beestje was. Ze kwam er vlak voor de verhuizing achter, dat de eigenaar een dame was die even verderop woonde. Ze stond ook bekend als een losbol. Was weinig thuis en als ze thuis was, dan was het altijd een feest bij haar in huis. We snapten op dat moment waarom Tijger altijd bij ons zat. Hij wilde rust, hij wilde aandacht en vooral hij wilde op bed in je knieholte liggen.
Omdat we nogal dol waren op het beest, is mijn vriendin toen naar de dame in kwestie gelopen en heeft gevraagd of wij Tijger, die in het echt Gijs heette, mee mochten nemen want we zorgden toch all fulltime voor het beestje. Het antwoord was, “daar komt niets van in. Het is mijn beest, dus dat kan je op je buik schrijven”. Mijn vriendin en ik, waren er kapot van. We hebben er zelfs over nagedacht om het beest gewoon te ontvoeren, want bij dat mens zou het niets worden met hem. Maar omdat dat wel heel erg op zou vallen, en ik toen nog een stuk netter was, hebben we ons erbij neer gelegd dat het niets zou worden. Verdrietig gingen we verder met inpakken, en knuffelden zoveel als mogelijk met de tijger.
Zaterdag 8 Juli. Een week voor de verhuizing kon ik het niet laten. Ik wist op dat moment dat het niet handig was. Maar ik wilde even in de dierenwinkel beneden ons, waar ik jaren zelf gewerkt had, eens kijken of ze niet een leuk beestje hadden zitten. Hoefde niet perse te kopen, maar toch even kijken. Dom natuurlijk, want ja als katten liefhebber ben je al snel verkocht, zeker als je verdriet moet verwerken. Ik liep de winkel binnen, groette mijn oud collega en liep richting de katten kooitjes. En daar zaten ze. Een stuk of acht lieve, zoette, flufferige, snoezelige, donzige en vooral hulpeloze katjes. Ik wilde ze ter plekke allemaal meenemen, wat een schatjes. Maar mijn oog viel meteen op twee wat grotere rode katertjes in het bovenste hokje. Ik stond voor het hok, en eentje kwam gelijk naar me toelopen, miauwend en wel. Ik stak mijn vinger tussen het tralies door en werd meteen geattaqueerd door het beest. Prompt ging ie, eigenlijk net even te hard, al spinnend in mijn vinger happen gevolgd door wat likken. Ik dacht meteen, jou moet ik hebben rood huftertje want ik heb niets aan een verlegen kat. Er zat ook nog een andere rode kater bij, die iets groter was maar die bleef achter in het hokje zitten. Kijkend naar wat ik met die kleine aan het doen was.
“Het zijn broertjes”, hoorde ik iemand achter mij zeggen. Het was mijn oud-collega die even kwam kijken hoe het met me was. We babbelden wat over de aankomende verhuizing en over het vertrek naar Almere en over de tijger. “Jammer” zegt ze, “die zit hier ook vaak te bedelen om wat lekkers maar vooral om aandacht”. Ik keek met een gedwee hoofd naar die twee kleine katertjes die nu samen aan het rotzooien waren. “Wat zijn ze groot”, zeg ik. “Dat valt wel mee”, antwoord mijn oud collega. “ze zijn namelijk wat ouder dan de rest, en eigenlijk wat klein voor hun leeftijd”. Ik steek mijn vinger weer door het tralies, en meteen komt de kleinste naar voren om als een echte koene ridder, die verschrikkelijk worm een lesje te leren.
Na nog even gespeeld te hebben. Loop ik naar huis. En alhoewel dat maar 50 meter verderop was, ben ik nog nooit zo snel boven geweest. Ik vertel mijn vriendin dat er een heel leuk katertje zit beneden en dat ze absoluut even moet komen kijken. “We gaan er geen een kopen hoor!”, zegt ze. “Dat kunnen we er nu niet bij hebben met die verhuizing”. “Ja ja ja, kom nu maar kijken” roep ik tegen haar en samen gaan we naar de dierenwinkel.
De kleine rakkers lagen nu te slapen. Moe van het gespeel en zachtjes doe ik het deurtje open van het kooitje. Ik als ex medewerker mag dat natuurlijk. Ik pak de kleinste op, die meteen weer in de aanval gaat met mijn hand. Ik kijk mijn vriendin aan, en we proesten het uit. Ik pak hem uit de kooi, en onmiddellijk gaat hij in mijn neus lopen bijten met zo’n gezicht van “Ik lag net zo lekker te slapen, laat me met rust”. We komen niet meer bij en ook mijn oud collega komt erbij staan.
We hebben het over het monstertje, en we worden er allebei helemaal verliefd op, in een veel te korte tijd natuurlijk. “Ik wil hem” roep ik na een paar minuten. Mijn vriendin kijkt me aan en zegt, “maar dat kan toch niet? we moeten nog verhuizen en inpakken en van alles doen!”. Ik draai de kleine kater richting naar haar toe en zeg, “Heb je dit koppie wel eens goed bekeken?”. Ze aait hem over zijn bolletje. Ik zie haar twijfelen en ik zeg “Zo’n kleintje loopt echt niet in de weg hoor, daar zullen we geen last van hebben”. Op dat moment wordt de grote broer wakker en al gapend en strekkend komt hij zich ook even laten zien. “Dat is ook een mooie” zegt mijn vriendin. Ze pakt hem op en meteen als ze hem heeft, kruipt het beestje in haar nek en begint heel hard te knorren en slaapt gewoon verder. “Wat zijn ze lief zo” zeg ik tegen mijn vriendin. “Ja maar we hebben er geen tijd voor en geen geld, en we moeten verhuizen” begon mijn vriendin.
“Misschien heb je wel gelijk” zeg ik en zet rustig de kleinste terug. “Laten we er nog even over hebben”. Het kooitje ging weer dicht en langzaam lopen we terug al pratend over wat te doen. Ik wilde die kleine hebben, want rode katers zijn nou eenmaal het leukst en deze is bijdehand genoeg. Mijn vriendin wist het allemaal nog niet en we hebben even overlegd. Met recht even want ongeveer 15 minuten later stonden we weer in de winkel met een portemonnee in de hand om een kat te halen. Mijn ex wilde graag de grootste hebben, en ik die kleine. We pakten ze uit het hok, en we voelden gewoon beide dat ze allebei heel erg leuk en lief waren.
“Welke moeten we nou kiezen” zegt mijn vriendin. Ik kijk haar bedenkelijk aan en antwoord, “waarom zouden we moeten kiezen, het zijn broertjes”. Mijn vriendin glundert. “Dan is deze voor mij, die noem ik Kruimeltje. Omdat ze wat klein zijn voor hun leeftijd”. Ik kijk mijn hummeltje aan. “Dan noem ik deze dreumusje, want hij heeft zulke grote flaporen, dat is te schattig voor woorden”. Na nog allemaal katten attributen gekocht te hebben, gingen we naar huis. Omdat ze nog een week in huis moesten blijven en het beter was dat ze overdag als wij druk bezig waren met inpakken niet rond konden lopen stopten we zin in een grote doos van mijn surround set. We hadden een paar flappen vast geplak, en over een gedeelte gaas gespannen zodat ze wel naar de wereld konden kijken.
Maar na een paar dagen was dreumusje al ontsnapt en liep fier rond door de huiskamer. We hebben toen zo gelachen. En hoe we ook het gaas vast maakten, hij wist er altijd naar enige tijd wel uit te breken. Kruimeltje die volgde altijd wat later, die vermaakte zich eigenlijk wel in die doos. Het was na een paar dagen ook al vrij snel duidelijk wie de baas was. Ondanks dat Kruimel toch echt een stukje groter was en nu nog steeds is, is dreumusje de baas van de twee. In de loop der jaren hebben kruimeltje en dreumusje daarom respectievelijk de bijnamen de Directeur en de President gekregen.
Maar al in die eerste week op de flat, wist ik het. Dit zijn twee ongelofelijke rode donders en daar gaan we veel plezier aan beleven. Het feit dat ze met nog geen 10 weken oud al zo actief waren, en zo vrij wilden zijn zei al genoeg.
En er gebeurde daarna nog veel meer. Maar daarover vertel ik een volgende keer.
*Ik zal zo snel als mogelijk ook wat foto’s posten*
